Η γενιά των ... ευρώ

Η τρίχρονη οικονομική κρίση και τα μνημόνια δημιούργησαν μία νέα τάση σε μεγάλα κομμάτια ανενεργού, πολιτικά, πληθυσμού. Κόσμος που χαρακτηριζόταν από την απάθεια των ‘90s και 00’s ασχολήθηκε με τα κοινά· και συνέβαλε στη δημιουργία της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας.

Ωχαδερφισμός και άκρατος παρτακισμός συμβάδισαν με τα οικονομικά θαύματα μιας απολιτικίκ κοινωνίας με πρότυπα το Κλικ, το Νίτρο και τα χαζοχαρούμενα free press των Αθηνών.

Στυγνοί επαγγελματίες και μεταπτυχιακοί απόφοιτοι που ονειρεύονταν να γαμήσουν ξέκωλα στα στέκια του Κωστόπουλου, στέλνουν γράμματα ανεκπλήρωτης σεξουαλικής επιθυμίας στις εβδομαδιαίες στήλες του “Σε είδα”.

Απρόσωποι νεαροί τεχνοκράτες έτοιμοι για όλα, που δεν είχαν το κουράγιο να δουν στα μάτια μια γκόμενα υπό το φόβο της απόρριψης της άρτιας κοσμοθεωρίας τους.

Έποικοι πρώην “βρωμερών συνοικιών” του κέντρου, με βιδωμένα τα γυαλιά ηλίου - μάσκες στο κεφάλι, στοιβαγμένοι μέσα σε πρώην εργοστάσια που καθρεφτίζαν την ιντάρστριαλ επεκτατικότητα της νεόδμητής τους ψυχοσύνθεσης.

Απέκτησαν τα τηλεοπτικά τους σήριαλ και προσδιόρισαν τη γενιά τους όχι με γνώμονα τα συλλογικά τους επιτεύγματα, αλλά με βάση το μηνιαίο τους εισόδημα. Και δεν ενοχλήθηκαν. Τουλάχιστον στην αρχή.

Ζυγισμένες πολιτικές οντότητες που από αδιαφορία κι όχι από επιλογή, προτίμησαν την παραλία αντί της κάλπης· με το Σαββατιάτικο χανγκόβερ να υπερκαλύπτει την ανάγκη αυτού του ελέγχου που τους υπόσχεται μια συμμετοχική ολιγαρχία διαμορφωμένη γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς.

Όλα κυλούσαν ομαλά. Φτάνει το Γκάζι, η Παροικιά και η Αράχωβα να έχουν σταθερό 3G για να ρολάρουν τα facebook status και οι ψευτοσεξουλιάρικες καγκουροπόζες σ' έναν ψηφιακό τοίχο γεμάτο πιστοτράγουδα και likes στις ατάκες της Σώτης Τριανταφύλλου.

Η κάλπη δεν τους είπε ποτέ τίποτα. Ούτε και το αποτέλεσμα αυτής. Όλοι ήταν ίδιοι στα μάτια τους και η πολιτική απέμεινε στα χέρια όσων βαριούνται να ασχοληθούν με τις “πραγματικές χαρές της ζωής”.

Οι χαρές, όμως, άρχισαν να στερεύουν και οι αντιδράσεις γέννησαν τα πρώτα πολιτικά αντανακλαστικά του χώρου. Άρνηση, ισοπέδωση, κυνικός πραγματισμός. Οι λαϊφστάϊλ συγγραφικοί τους σύντροφοι ξανοίχτηκαν από την όχθη της ευημερούσας ανεκτικότητας, στα νερά μιας στοχοποιημένης πραγματικότητας.

Ανακάλυψαν τη λύση του προβλήματος και σέρβιραν το νέο κοκτέιλ της τρισυπόστατης καθολικότητας τους. Ποινικοποίηση των ελευθεριών, περισσότερος ανταγωνισμός, μηδενική ανοχή.

Υποταγή σ' ένα σύστημα που είδε να γκρεμίζεται το οικοδόμημα της φιλελεύθερης ψευτοκουλτουριάς του και πιάστηκε με ορμή από την πετονιά του φόβου και της άγνοιας.

Τα διλήμματα της επόμενης μέρας γέννησαν τον τρόμο του σήμερα. Κι ο τρόμος αυτός είχε σάρκα και οστά. Οι “λαθραίοι”, οι αναρχικοί, οι αριστεροί, οι πουτάνες, οι καταλήψεις, οι τσιγγάνοι, οι “λαϊκιστές”, η Κερατέα, οι Σκουριές, οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Στήριγμά τους, ένας κόσμος ανάπτυξης κι ευημερίας μέσα από το δρόμο της Ευρώπης των Εθνών που τάσσεται στο πλευρό του ληστρικού δανεισμού κρατών - εθνών, τις ξεκολλημένες τσίχλες των Ατενίστας και τις αναδασώσεις του Γιάννη Αλαφούζου.

Ένα απολιτίκ σύνολο που έζησε “φιλελεύθερα νιάτα” και τώρα αναζητά πολιτική ηρεμία στον οικονομικό του πόνο, μέσα από τους “καταλληλότερους πρωθυπουργούς” και τους “λαοφιλέστερους πολιτικούς αρχηγούς”.

Αυτό το πρόσφατο απολιτίκ παρελθόν έστρωσε το κόκκινο χαλί στον πολιτικό φασισμό και τα υπεύθυνα αριστερά του άλλοθι.

Η μη συμμετοχική ολιγαρχία που αιμοδότησε την χρηματοπιστωτική ονείρωξη και τα Οιδιπόδεια ερωτικά τρίγωνα των “Singles” και του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, γέννησε σήμερα το μίσος του φόβου.

Νέοι και νέες που χάσανε το προνόμιο να αυτοαποκαλούνται “γενιά των 700 ευρώ” συνεπικουρούμενοι από χαμένες προσωπικότητες συνομηλίκων τους που δεν γνώρισαν ποτέ τους τι θα πει Βίγκαν και σαββατοκύριακο στα Κουφονήσια, αιωρούνται χαμένοι σ’ έναν κυκλώνα εκδίκησης κι εγκατάλειψης.

Φανατισμένα φιλελεύθερα είδωλα, με μια free press βιασμένη ιστορία και με βαρύγδουπες έννοιες βγαλμένες απ’ τις πιο πηχτές σκιές μιας ενημερωτικής μόδας απενοχοποίησης κάθε είδους καταπάτησης ανθρώπινων δικαιωμάτων στο όνομα της δημοκρατίας, κατευθύνουν ξανά το ίδιο πόπολο σ’ ένα μονοπάτι εξοικείωσης και απάθειας απέναντι στη “νόμιμη κρατική βία” και τις “δέκα σφαλιάρες”.

Χαϊδολογημένες αντιδράσεις “κατοίκων”, δικαιολογημένες από τα λαοπρόβλητα φιλελεύθερα τους είδωλα, δακρύβρεχτες μονόπλευρες ιστορίες των “φοβισμένων επενδυτών”, ύμνοι στις ποδιές των κύκλων των χαμένων τουριστών και παραποιημένες, μέχρι το μεδούλι, δημοσιογραφικές -κατά παραγγελία- έρευνες, συνθέτουν το μωσαϊκό αυτής της πολιτικής μεταστροφής που επιδιώκει η ίδια ολιγαρχία.

Η μετατροπή των νέων πολιτικών ζώων που φουσκώνουν τις δημοσκοπήσεις των Κουβέληδων της σύγχρονης πολιτικής σκηνής, μαθημένοι να πατούν like και στην “κάθαρση της πόλης” και στους εμετούς της Lifo και της Athens Voice, αλλά και στις ανθρωπιστικές καμπάνιες της υποσαχάριας Αφρικής, ανασήκωσε από το λήθαργο μια καλά φυλαγμένη πολιτική εφεδρεία.

Μοναδική υπόσχεση πίσω από τα, γεμάτα φιλελεύθερη λογική, λόγια των ιεραποστόλων της; Η διατήρηση ενός αριθμού, οποιουδήποτε αριθμού, στο δεύτερο συνθετικό της “γενιάς των ... ευρώ”.

Polyfimos