ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΙΟ ΒΡΑΣΜΟΥ;

Θεωρητικά τα 3 χρόνια καταπίεσης και υποτέλειας (για να μην πω χρεοκοπίας και ορισμένοι πάθουν σοκ) που επέδρασαν καθοριστικά στην ελληνική κοινωνία, θα μπορούσαν να ήταν ευργετικά όσο αφορά την αλλαγή νοοτροπίας των κατοίκων αυτής της χώρας. Κι όμως οι ίδιοι άνθρωποι βρισκονται στις ίδιες θέσεις, η ανεργία θα εκτοξευτεί μέσα στον χρόνο πάνω από 30%, η μετανάστευση από και προς την Ελλάδα έχει αυξηθεί, ο κοινωνικός ιστός σαπίζει, ο όρος “δημόσιος” και “δωρεάν” κοντεύει να μπει σε μουσείο ιστορίας και ο Έλληνας; Απλά αράζει για να δει το τέλος του.
Ίσως τελικά αυτή η “αναμονή” για το μεγάλο κακό που όλο έρχεται και όλο στον δρόμο μπορεί να ωφελήσει. Πως; Μα με την ταχύτερη κατεδάφιση αυτού του θλιβερού κράτους που αποκαλείται “Ελλάδα”. Επειδή πολλοί έξυπνοι έχουν έτοιμη την ερώτηση, δεν θέλω κυβέρνηση ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς είναι ένα μπάλωμα, ένα τροχοπέδη για την μόνη πραγματικά εξαγνιστική πράξη: Την καταστροφή. Ναι, έτσι ακριβώς. Ίσως το σύστημα να χρησιμοποιεί όλα τα εναλλακτικά του όπλα, για μας πείσει πως πρέπει να επιβιώσει.
Λογικά λοιπόν, η καταπίεση και η μηδενική προοπτική θα έπρεπε να είχε μετατρέψει τους “αγανακτισμένους” σε εξεγερμένους. Τελικά δεν υπάρχει νομοτέλεια στην επανάσταση. Παρόλο που τα πλαίσια του περιθωρίου συνεχώς διευρύνονται, δεν φαίνονται στον ορίζοντα “ήρωες”, αλλά περισσότερο δουλοπάροικοι.
Η λέξη “ανάπτυξη” που την χρησιμοποιούν ο Σαμαράς και οι αυλικοί του μοιάζει με κάποιο mantra που όσο το επαναλαμβάνεις πιστεύεις όι θα συμβεί (αλλά φυσικά δεν συμβαίνει). Ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά στο τι συμβαίνει και οι κατ’ εφημισμον πολίτες της Ελλάδας ανέχονται και τρώνε κουτόχορτο τόσο εύκολα, χωρίς μάλιστα να αντιδρούν πέρα από σπασμωδικές και γραφικές κινήσεις. Πως μπορούν να παρακολουθούν τύπους σαν τον Γιακουμάτο, τον Άδωνη και την κάθε βλάχα του ΠΑΣΟΚ να ασκούν πολιτική στα παράθυρα;
Τελικά, όλο αυτό το σύστημα που παράγει μόνο ψέματα, στο οποίο ευημερεί μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, έχει γίνει συνήθεια στον μέσο πολίτη. Το θεωρεί κοντινό του οικοσύστημα και έχει μάθει να αναπνέει τον ίδιο αέρα με τον διεφθαρμένο χωρίς να ασφυκτιά. Το χειρότερο είναι πως όλες οι κοινωνικές-πολιτικές του επιλογές καθορίζονται σύμφωνα με το πόσο καλό πελάτη τον θεωρούν.

Στην Ελλάδα ειδικά, όταν απευθυνθείς με τον όρο “συλλογικός” θα σε κοιτάξουν στραβά λες και είσαι κομματόσκυλο\συνδικαλιστής ή στην καλύτερη να σε θεωρήσουν μεσάζοντα για να κλείσουν μαζικά τραπέζι σε club. Αν κάποιος περιμένει σωτήρα, θα του πω ποιος είναι. Ο ίδιος του ο εαυτός. Εκείνο το κομμάτι μέσα του που πρέπει να καταλάβει τι γινόταν τόσα χρόνια επειδή εκείνος αδιαφορούσε, να πλάσει συνείδηση, να θέσει κώδικα αξιών, να αποφασίσει να κάνει κάτι, να βρει κι άλλους και μετά; Να δράσει. Να θυμηθεί ότι είναι πολιτικό ον δηλαδή κι όχι πίθηκος για να χορεύει πάνω στα τραπέζια.
Κάποιος που έχει γαλουχηθεί με τις αξίες των “εθνικών σκοπών”, που έχει ταυτίσει τα συμφέροντά του με αυτά των εργολάβων και που έχει πειστεί πως το κλειδί για τον παράδεισο είναι η δική του και μόνο βολή, δεν μπορεί να τα συνειδητοποιήσει όλα αυτά γιατί δεν έχει συνείδηση αλλά ψευδές αντίγραφό της. Αυτή είναι και μια εξήγηση στην ερώτηση “μα γιατί δεν κάνουμε κάτι;”.
strangejournal